Հանդիպում էի մի աղջկա հետ, մի օր հասկացանք, որ իրար համար չենք մենք: 2 տարի չէինք տեսել իրար: Պատահաբար հանդիպեցինք տրանսպորտում, խոսեցինք, սրճարանում նստեցինք , ես նայում էի իր վրա ու ինքս ինձ մտածում, թե ինչքան հիմար էի, որ բաց եմ թողել նրան, որորվհետեվ նա այն աղջիկն է ում հետ ես կանցկացնեի ամբողջ կյանքս ու ուզում եմ, որ նա իմ երեխաների մայրը լինի: բայց գիտեմ, որ դա անհնար է որովհետեվ նա 3 ամիս առաջ ամուսնացել է ու հղի է:
Իմ եղբայրը տաքսի է քշում ու երբ մայրիկիս ինչ-որ տեղ է տանում, նրանից գումար է վերցնում, ես շատ եմ ամաչում իր համար:
Հաճախ կարդում եմ այս գաղտնիքները ու գիտակցում, որ իմ կյանքը շատ անհետաքրքիր ու ձանձրալի է:
Երբ համբուրում եմ ամուսնուս, պատկերացնում եմ, որ իմ նախկին սերն է, շատ եմ վախում հանկարծ անունները չշփոթեմ:
Ծնունդիցս երեք շաբաթ առաջ հոգիս ուտում էր, թե ինչ եմ ուզում, որ ծնունդիս նվիրի, լռում ու ժպտում էի, ասում էի ինքդ մտածիր: Ծննդյանս օրը ոչ ծաղիկներ կային, ոչ նվեր, իսկ ես սպասում էի, մտածում էի, եթե 3 շաբաթ առաջ հարցնում էր, ուրեմն մի հետաքրքիր բան կանի...արեց...
4 տարի առաջ մայրս ինձ ասաց, որ հայրս իմ հարազատ հայրը չի, իսկ նա նույնիսկ չի կասկածում դրա մասին: Վերջերս տեսել եմ իմ կենսաբանական հոր նկարը, մենք շատ նման ենք: Հիմա ես չգիտեմ ինչ անեմ, ոնց էսպես ապրեմ:
Ամուսնուս հետ միասին ենք արդեն կես տարուց ավել, իսկ ես դեռևս կույս եմ: Ես նրան շատ եմ սիրում, նա էլ ինձ, բայց միևնույնն է, ամաչում եմ նրան ասել այդ մասին: Ամենացավալին այն է, որ ամուսնուս ծնողները անընդհատ հարցնում են, թե երբ եմ նրանց թոռնիկ պարգևելու:
Իմ ընկերը մեր բոլոր վեճերի ժամանակ սկսում է լացել, իսկ ես նեղվում եմ այդ փաստից ու չգիտեմ ինչ անեմ այդ դեպքերում:
Սիրում էի նրան, նա էլ ինձ: Օրերից մի օր մի ուրիշ աղջիկ իրենից հղիացավ, իսկ նա որպես իսկական տղամարդ ամուսնացավ այդ աղջկա հետ, 2 ամիս առաջ նրանք աղջիկ ունեցան, որին իմ անունը տվեց, իմ պատվին:
Ես բոլորին ասում եմ որ հայրս մահացել է: Բայց իրականում նա ուրիշ կնոջ մոտ է գնացել, ինձ ու մամայիս թողնելուվ մենակ, երբ ես 16 տարեկան էի:
Կայքում
հատատված է՝ 300
այսօր՝ 0
դիտարկման մեջ՝ 3
Պիտակներ