ես 14 տարեկան եմ.... ու ուզում եմ ինքնասպան լինել շուտով, միայն նրա համար, որտև չկա աշխարհում աևելին... ինչին կարող եմ ձգտել... ատում եմ աշխարհը

ես կատու եմ կամ երեխա: Խնամեք ինձ, սիրեք առա փոխադարձ պահաջների: ես ավելին կանեմ: Գրկեք ինձ, ես մենակ կատվիկ եմ կամ երեխա, ում պետք է տաքացնել ու խնամել, պետք է հետեւել ու անհանգստանալ: :(

Ես ամուսնացած տղամարդ եմ: Բայց մի գաղտնիք ունեմ,որ ուզում եմ խոստովակեմ, ոնց որ ասած: Ես շատ եմ սիրում սնունդ, ուտելիք, էլի: Չգիտեմ ոնց բացատրեմ, շատ-շատ եմ սիրում՝ ուտել և ուտելուց էլ ավելի շատ՝ սեկսուվ զբաղվել ուտելու բաների հետ՝ պոմիդորի, գարոխի, չալախաջի: Ես միշտ փորձում եմ աննկատ առանձնանալ համով ուտելիքի հետ՝ թե մեր տանը, թե ընկերներիս տանը հյուր գնալիս: Վերջերս կինս մատնաքաշի հետ սեքսով զբաղվելիս բռնացրեց, խոստացա էլ չանեմ: Բայց դե կրքից վառվում ա մեջս: Սա հիվանդություն ա թե՞ նորմալ ա

ինձ էնքան մենակ եմ զգում: Շատերին եմ կարոտում, շատերի կարիքն եմ զգում, շատ շատերի համար եմ անհանգստանում, թե ուր են, ինչ են անում, ոնց են անում, իրանք ինձ չեն էլ հիշում: Չեմ հասկանում` ո՞նց են մարդիկ ինձ համար էդքան  թանկ դառնում, իսկ ես ոչ մեկին պետք չեմ, ինձ չեն հիշում:

Ես մարդ եմ, էն միլիոնանոց մարդկանցից, ում ամեն օր , ամեն քայլափոխի հանդիպում եք: Ինչպես էդ միլիոն մարդիկ, ես էլ խնդիրներ ունեմ.թեկուզ եւ մանր-մունր(ու շնորհակալ եմ դրա համար) : Երևի բոլորս էլ մեզ միայնակ զգացել ենք մեր կյանքի ինչ-որ հատվածում, հիմա ինձ մոտ հենց էդ հատվածն է: Ես ինձ անպետք եմ զգում իր բոլոր դրսեւորումներով, անպետք ու վատը: Ինձ թվում է` ներքնապես ես փուչ եմ, կամ փչանում եմ: Նման զգացողութձունները խեղդում են ինձ, չգիտեմ` երբեւէ զգացե՞լ եք, թե դատարկվում եք: Էդ զգացողությունի ինձ ստիպեց մութ ու մարմնապես փչացած ծանոթությունների էջերում գրանցվել: Մի պահ եկավ, հասկացա,որ այնտեղ մարդիկ մի տեսակ խեղաթյուրված են սեքսի հողի վրա ու սկսեցի չվստահել ինձ գրողներին ու չպատասխանել: Կռվեցի ընկերներիս հետ: Ինձ պակասում ա էն մեկը, ով ինձ համար ամեն ինչ կլինի ու հենց հիմա ա ապակասում,հենց էս պահին, ոչ թե հետո: Լավ,չվացնեմ ձեր գլուխը, ես պարզապես մարդ եմ, ով ձեզ եւ բոկորի նման մանր-մունր խնդիրներ ունի:

Մէնակ եմ, կողքս մարդ չկա. Բոլորի կողքին էյ. Տխուր էմ, մխիթարող չկա, մէնակ էմ. Մտածում էմ իրանց մասին, անհանգստանում, ինձ չէն էլ հիշում. Չէմ զանգում, չէն զանգում. Բոլորին ասում էն շատ լավնէմ, յուրահատուկ էմ խէլացի, բարի սիրտ ունէմ, լավ հոգէբանուտյուն, բայց եթե տէնցա ինչու էմ մէնակ??

ես ունեմ ընկեր , սիրում ենք իրար , բայց շատ ենք կռվում ,, չգիտեմ ինչ անեմ , իրար չենք հասկանում, բայց սիրում ենք ,, երբ կռվում ենք ասում է որ ինձ ատում է, բայց երբ չենք կռվում սիրում է

Երեկ միայնակությունից համարյա կես ժամ հայլու դիմաց ինքս ինձ հետ խոսում էի, ի՞նչ է կատարվում հետս: