35 տարեկան տղա եմ...ուզում եմ մի փոքր պատմեմ իմ կյանքից, ունեմ հայր, մայր, քույր մեծ ու եղբայր էլի ինձնից մեծ. ես տան փոքրն եմ, հայրս խմիչքի հետ սեր ունի, 12 տարեկան եմ եղել, երբ հայրս սկսեց չաշխատել, այդ ժամանամ եղբայրս բանակում էր, իսկ քույրս սովորում էր բժշկական համալսարանումև ժամանակն էր որպիսի վարձը մուծվեր քրոջս, իսկ հայրս մենակ խմում էր, մի գլուխ դաժե հացի փող չէր բերում տուն, ստիպված գնացի հացի փռում սկսեցի բանվորություն անել, գնում էի գործի տո գալիս տուն սունկես վերցնում գնում դասի. հացի էդ ջենջի հոտն էլ վրայիցս գալիս էր, հիշում եմ այսօրվա նմա, մի խոսքով 12 տարեկանից սկսեցի ընտանիք պահել, 14 տարեկան էի եղբայրս եկավ բանակից, քույրս էլ ավարտեց ինստիտուտը, եղբայրս ուսումը կիսատ էր թողել ու գնաց շարունակելու. ես դուրս եկա փռից ու մտա նունի շուկայում բանվորություն անելու, որպեսզի ավելի վաստակեմ ու կարողանամ եղբորս ուսման վարձն էլ մուծեմ, անցան տարիներ եղբայրս էլ ավարտեց ու ես գնացի բանակ էն հույսով, որ կգամ իրանք էլ կաշխատեն ու իմ համար էլ կլինի, ինձ էլ ուսման կտան: Մի խոսքով եկա բանակից ու հասկացա, որ դա չլինող բանա, իրենք մոռացել են իմ մանկությունը գնացել ա իրենց սովորելու վարձերի վրա...բայց քանի որ ես ուժեղ մարդ եմ, որոշեցի ինքս իմ ուսման վարձը հայթհայդեմ, համ աշխատեցի, համ սովորեցի. մի փոքր բիզնես հիմնեցի էդ ընթացքում, երկու երեխա ունեցա ու կինս դժբախտ դեպքից մահացավ, հիմա եկավ պահը, որ իրոք իրենք պետք է օգնեին ինձ ու երեխաներիս մեծացնեմ, բայց սկսած հորիցս բոլորը հրաժարվում էին ինձ օգնել, հիմա շատ դժվարություններով մեծացնում եմ երեխաներիս առանց որևէ օգնության ու չգիտեմ ինչքան կդիմանամ էս ձևի ծանրությանը, մեկ-մեկ դաժը հանձնվում եմ, բայց երեխաներիս աչքերը, որ տեսնում եմ էլի ուժ եմ գտնում մեջս ու նորից ապրում իրենց համար!!!

17տարեկան եմ ապրում եմ երևանում, շատերն են ասում որ յամանակից շուտ եմ մեծացել ու ետ իրոք տենցա ցավոք, 2 տարի մեկի հետ էի ըկերություն անում, ամեն ձև ազատ էինք իրար հետ ու լուրջ նպատակներով էինք շփվում, բայց չէի հասկանում իրականում ինչ եմ զգում իրա հանդեպ ու բաջանվեցինք, սովորելով ու տարբեր տեղեր աշխատելով շատերի հետ եմ շփվել էլի փորձել եմ վստահեմ նվիրվեմ ու սիրեմ բայց միշտ նենցա լինում վօր վերջում էլի հիասթափվում եմ ու նորից փորցում ուրիշի հետ հարաբերություններ կառուցեմ բայց չգիտեմ իմ իրական կեսին ոնց գտնեմ???? չեմ ուզում սեր փնտրելով վերջում անբարոյականի վերածվեմ. ՈՒզում եմ մի նոր տեղ աշղատեմ կամ սովորեմ բայց չգիտեմ ինչ անեմ կամ ոնց

Երբ ընկերս ինձ թողեց, ես ծնկի իջա ու խնդրեցի, որ ինձ հետ մնա, հիմա շատ եմ ափսոսում դրա համար:

Մեկ-մեկ մետրոյում, երբ նայում եմ մարդկանց, մտածում եմ տեսնես իրանք էլ իմ նման գաղնտիք ունեն? Տեսնես դիմացիս նստած աղջիկն իմ նման մի աղջկա մասինա մտածում? Կամ հենց դու իմ դիմացի աղջիկ, ինչի եմ ուզում քեզ ճանաչել: Ինչի են տղաները ինձ անհետաքրքիր, իսկ դու մի հասարակ աղջիկ իմ մտքում ես: Ու ոչ մեկ էլ երևի չիմանա... Ոնց են մարդիկ պայքարում սրա դեմ? Կամ ոնց են էությունը փոխում?

Ես այսօր առավոտյան ընկերուհուս հետ երթևկում էի Երևանի մետրոյով հանկարծ վագոն մտան մի խումբ ուսանողներ և առաջացավ նեղվածք, մի աղջիկ սկզբից ձեռքը մեկնեց բռնելու բռնակից սակայն բռնեց իմ ձեռքից, հետո անշտապ ձեռքը տեղափոխեց իհարկե, սկսեց հրմշտել հարմարվել և միարժամանակ քսմսվել մարմնիս տարբեր մասերին և միարժամանակ հանգիստ զրուցում էր իր ընկերուհու հետ, իսկ ես լուռ կանգնած էի իմ ընկերուհու հետ հանկարծ զգացի որ հետուքը սխմել է անդամիս ու բոլորվին չի պարաստվում տեղափոխել անգամ անդմիս <<տռնասֆոռմացիայից>> հետո, ես իհարկե միքիչ << վատ զգացի >> այսինքն լավ զգացի բայաց անհարմարոություն էլ միարժամանակ զգացի բոլորին կարծում եմ հասկանալիա պաճառներով, ու քանի որ մի ձեռքով բռնվել էի բռնակից՝ որ չընկնեի, իսկ մյուս ձեռքով բռնել էի ընկերուհուս քանի որ նրան հարմար չէր բռնվել, ես այլ տեղ չունեի փախնելու ակամաից միանգամից վայելում էի երկու գեղեցկուհիների ներկայությունը՝ ընկերուհուս և անծանոթ գեղեցկուհու, որը զգայուն վերչույթներս էր մերսում հետույքով, և այդպես երդեվեկեցինք 2 կանգառ, ես նախատեսվաշից մեկ կանգառ շուտ դուրս եկա։ ես ամբողջ ճանապարհին մտածում էի տեսնես մտածված է անում թե՞ հանգամանքների բերումով է ստացվել․․․․․․․․։

Ես երևի լեսբուհի եմ դարձել, բայց ոչ ոք չունեմ իմ կյանքում...

Ես գջվէլ էմ, էս ահավոր խանդոտ եմ, էս զզվում եմ իմ բնավորությունից, խանդում էմ ընկերոջս, մեռնում եմ էրբ ուրիշին է նայում, ամբոխջ օրն իր սօց կայքէրի էջէրում էմ, մէկի նկարն հավանում է կրիվ էմ անում, ինքը խոստովանում է վոր շնչին էմ նստէլ արդէն, վոնց փոխվեմ???

Խիղճս տանջում է, ընկեր ունեի ում հետ համբուրվել եի, բաժանվեցինք, հիմա խիղճըս տանջում է, մեղավոր եմ զգում նոր ընկերոջս հանդեպ.

Բարեվ ձեզ.Ստեղ գրել եմ զուտ են պատճառով, որ իրական կյանքում ես որ մեկին չեմ կարա ասեմ, ու կիսվեմ։ Ես ընկեր եմ ունեցել, շփվել ենք, իրար շատ ենք սիրել, ստացվելա նենց ոը հասկացել եմ որ սխալ մարդու եմ սիրել, հիասթափվել եմ , ու ասել եմ վերջ ամենինչ մեր մեջ, չնայած որ ինքը էտ ամենինչը շատ հեշտ ու հանգիստ տարավ ու ասեց ոնց դու կցանկանաս։ Վատը ենա որ մենք հարաբերություններ ենք ունեցել իրար հետ, ոըի պատճառով կորցրել եմ կուսությունս։ Հավատացեք հասկացել ու զգացել եմ ետ սխալիս լրջությունը, զղջացել եմ էտ ամենինչի համար։ Հիմա ուզում եմ նոր ընտանիք կազմեմ, ուզում եմ կյանքս նորից դասավորեմ ու անցյալից պոկվեմ, բայց չգիտեմ ոնց, խնդրում եմ խորհուրդ տվեք, ես նորից ուզում եմ կյանքս դասավորեմ, չգիտեմ ինչ կերպ վարվեմ երբ կույս չեմ, շատ եմ ուզում ամուսնանամ ու երջանիլ լինեմ։ ատում եմ մեկ մեկ ինձ ետ սխալիս համար։ Խորհուրդ տվեք ասեք ինչ անեմ։ Ոչ մեկի հետ չեմ կարում կիսվեմ ոչ մեկ ինձ չի հասկանա

Ունեմ ֆետիշ։ Սիրում եմ հագնել կանացի զուգագուլպաներ (колготки). Տռանս չեմ, ամբողջությամբ կանացի չեմ հագնվում, բայց էդ մի փոքր հագուստի պարագան ամեն անգամ ստիպում ա սիրտս ավելի արագ խփել։ Բացեբաց չեմ հագնում իհարկե, բայց սիրում եմ հագնել հասարակ հագուստի տակ, հատկապես երբ ցրտում է։ Առանձնահատուկ հաճույք եմ ստանում էն մտքից, որ կրում եմ էդ գեղեցիկ կանացի հագուստի պարագան, իսկ ոչ մեկ դրա մասին նույնիսկ չի կասկածում։ Երբ փոքր էի, նեղվում էի այդ մտքից, ու ինձ թվում էր, որ մենակ ես եմ այդպիսին, բայց երբ մեծացա, համացանցի շնորհիվ համոզվեցի, որ ոչ միայն ես մենակ չեմ, այլ աշխահում բավականին շատ մարդ կա իմ պես զգացողություններ ունեցող։ Ստատիստիկորեն հասկանում եմ, որ Հայաստանում էլ ամենայն հավանականությամբ կան իմ պես մարդիք։ Ուղղակի քանի որ մենք առավել կոնսերվատիվ միջավայրում ենք ապրում՝ էդպիսի մարդկանց չեմ առընչվում, նույնիսկ համացանցում։ Բայց կուզեի իմ պես մտածողների հետ ծանոթանալ, թեկուզ օնլայն։