երբ դու վեր ես կենում 6:30-ին, ինչպես միշտ, երբ քո արածները մինչեւ փոշին իրար նման են, հասկանում ես, որ սաղ հիմարություն ա, իսկ դու հերթականն ես Աստվածների, պահապան հրեշտակի կամ Երկրի համար: Որ քեզ նման միլիարդներ տառապել են, որ քեզ նման միլիարդներ նույնն են զգացել, արել են էն,ինչ-որ դուամեն օր, եղել են, եթե ոչ ամբողջությամբ.ապա մասամբ քեզ նման: Թող լինի 80 տոկոս, իսկ էդ 20-ը? էդ քսանն էլ ընթացքում խորտակվում ա, ու ես դառնում ես ՀԵՐԹԱԿԱՆ ՄԵԿԸ, ես դառնում եմ միլիարդ ինձ նման մարդկանց նման: Ես հերթականն եմ: Ուրիշ չեմ: Ես մեռել եմ ձեր մեջ: Ես կծնվեմ իմ մեջ:

ես կատու եմ կամ երեխա: Խնամեք ինձ, սիրեք առա փոխադարձ պահաջների: ես ավելին կանեմ: Գրկեք ինձ, ես մենակ կատվիկ եմ կամ երեխա, ում պետք է տաքացնել ու խնամել, պետք է հետեւել ու անհանգստանալ: :(

Ես ամուսնացած տղամարդ եմ: Բայց մի գաղտնիք ունեմ,որ ուզում եմ խոստովակեմ, ոնց որ ասած: Ես շատ եմ սիրում սնունդ, ուտելիք, էլի: Չգիտեմ ոնց բացատրեմ, շատ-շատ եմ սիրում՝ ուտել և ուտելուց էլ ավելի շատ՝ սեկսուվ զբաղվել ուտելու բաների հետ՝ պոմիդորի, գարոխի, չալախաջի: Ես միշտ փորձում եմ աննկատ առանձնանալ համով ուտելիքի հետ՝ թե մեր տանը, թե ընկերներիս տանը հյուր գնալիս: Վերջերս կինս մատնաքաշի հետ սեքսով զբաղվելիս բռնացրեց, խոստացա էլ չանեմ: Բայց դե կրքից վառվում ա մեջս: Սա հիվանդություն ա թե՞ նորմալ ա

ապրում եմ մորաքրոջս տանը. առիթը բաց չի թողնում. որ վիրավորի ինձ, նա մի տեսակ խախտված է. աշխատանք եմ ուզում.միայն այդ դեպքում կկարողանամ հեռանալ նրանից. չեմ գտնում:

երեկ արթնացա դողը մարմնիս մեջ, այն զգացողությամբ, որ սենյակումս մարդ կամ կենդանի է մահացել: Նախորդ օրը ես տեսա. թե ինչպես է աչքիս առաջ մեռնում իմ ընկերը, ում կորցրել եմ տարիներ առաջ, խնդրում է օգնել, կարող եմ փրկել. իսկ ես ոչինչ չեմ անում, անտարբեր նայում եմ, թե ոնց է մեռնում պաղատող հայացքով: Իմ երազները տարօրինակ են. մեկը մյուսից խավարոտ ու սառը: Ոչ մի դեղ ինձ չի փրկի երազներիցս:

Ես17 տարեկան եմ, չեմ կարող որևէ գաղտնիք պատմել, որովհետև ինձ թվում է ինձ ամենուր ու ամեն վայրկյան հետևում են տեսախցիկներով: Ես ձեզ մի օր կբռնացնեմ:

Դե այո, իսկապես չստացված, որովհետև ցանկանալ և ձգտել ապրել այն տեսակի մեջ ինչպես ամեն մեկս ենք ուզում, և 15-20 տարի ձգտել ու ոչինչ գրեթե չստանալ նշանակում է չստացված, ինչու՞ եմ ես այսպես խիստ դատում: Երևի պատճառը այն է ինչ ես միշտ փորձել եմ անտեսել՝մարդիկ(: այս հասարակությունը /ամբողջապես/ միշտ ցանկացել է անտեսել այդ միտքը՝մտածելով՝գուցե ես եմ սխալ կամ անհետաքրքիր կամ  էլ գեշ, էնքան գեշ, որ էլ տեղ չկա դրանի գեշ լինելու :))))) բայց չէ էդպես չի, սովորականի պես մարդ եմ, դեռ ավելին՝եթե թույլ կտաք ասել՝մասնագիտությամբ դիզայներ եմ, սովորել ու ավարտել եմ պետակադեմիան դեռ 2002-ին, շատ տարբեր գիտելիքների հետ եմ հասցրել ծանոթանալ իմ կյանքում, միշտ սիրել եմ ինչ-որ բան սորվորել ու անպայման օգտագործել ան, ընկերներ ունեմ, իհարկե, շատ չեն, բայց հոգեհարազատ են, հարազատներ նույնպես, ամունացած եմ, երեխաներ դեռ չունեմ: Կնոջս հետ ծանոթացա վերջերս՝սրանից 4տարի առաջ /փեսաս ինձ տվեց մի հասցե օդնոյի ու էնտեղ կարողացա  նրա հետ ծանոթանալ որպես ընկերուհի  մտադրությամբ,, որովհետև  այլևս ոչինչ չէի կարող ինքս անել, օգտվեցի փեսայիս օգնությունից :))))) և ստացվեց իհարկե շատ ուրախացա. չէ՞ որ ինձ  մոտ երբևիցե չի ստացվել, բայց դրան հակառակ միշտ ցանկացել եմ ԻՆՔՍ ստեղծել նման հարաբերություններ, բայց ապարդյուն, ինչևէ, նրա հետ ծանոթացել և շարունակել եմ ամբողջ այս ժամանակը մինչ այսօր, բայց գիտեի, զգում էի, որ չեմ ՀԱԳԵՆԱԼՈՒ ու դա չի ինձ ապրեցնողը, դա էն ձգտումը չի ,որով էս ազգի գրեթե ակմբողջ կանայք են տառապում ) աշխատել եմ տարբեր վայրերում, այժմ էլ ունեմ իմ սեփական նախաձեռնությունը , դիզայն + իրականացում: Ինչևէ, ուզում եմ ասել՝ նորմալ ա, չեմ բողոքում աշխատանքից, ինչքան էլ, որ այն ինձ դժվարությամբ է տրվել, ինքս եմ կերտել իմ ճանապարհը, չեմ ունեցել ՀՈՎԱՆԱՎՈՐ, ի դեմս մեր բավականին ՏԱՂԱՆԴԱՎՈՐ հայս արվեստագետ-երգիչների ու դերասանների /թվում ա,թե էս ազգը մի ինկուբատոր ա դրանց համար/ ինչևէ.........Այոշ, համարում եմ չստացված, քանի որ ես էդ հասարակությունը չդարձավ ինձ համար (կուտակել եմ բավականին մեծ ատելություն իմ սեփական ազգի հանդեպ, մինչև անգամ թշնամանքի հասնող, բայց լինելով գեղեցիկի սիրահար ու նաև ստեղծով, ես չեմ կարողանում ՎՆԱՍԵԼ ՁԵԶ ժողովուրդ !!!!!!!!! բայց գիտակցում եմ ,որ շատերը  դրան արժանի են: Երբ դեռ նոր էի աշխատանք ձեռք բերում, շատ դժվարություններ եմ տեսել ու անտանելի ատելությամբ լցվել, բայց դա ժամանակի ընթացքում անցնում-գնում էր, իսկ մի բան,որ մնում էր դա ատելությունն է մարդկանց հանդեպ, ու էլ ավելի դժվար տանելի մի բան- ԵՐԲ ցանկանում ես նոր հարաբերություններ ստեղծել, մարդիկ միանգամից քեզ թշնամու տեղ են դնում ու հատուկ ձևով դուրս շպրտում՝ թույլ չտալով որևէ բան խոսել, միանգամից ցույց են տալիս ԱԳՐԵՍԻԱ, որը ես էտպես էլ չհասկացա,թե որտեղի՞ց է ծնվում: Ինչու՞ են ՍԵՆՑ հասարակությունում: Եւ իհարկե հատկապես խոսքս վերաբերում է ԿԻՆ-ՏՂԱՄԱՐԴ հարաբերությանը... Ի՞նչ ա կատարվում էս երկրում, ո՞վ կարա ասի ինձ: Բացարտեք խնդրում եմ.... Ինչու՞մն ա բանը: Ես բազմիցս փորձեցի հասկանալ ինքս , քանի որ երբևիցե, որևիցե մեկը չուզեցավ անկեղծորեն անդրադառնալ էդ թեմային ու տալ ՃԻՇՏ պատասխաններ:

Ես ընկերություն էի անում մեկի հետ, 2 ամիս շփվեցինք հետո իրար չհասկացանք ու բաժանվեցինք: Նա ամուսնացավ որոշ ժամանակ անց: Թվում էր, թե ատում էի նրան, բայց երբ բարկությունս անցավ, հասկացա, որ սիրում եմ: Ինքը ամուսնությունից հետո էլ շարունակում էր հանդիպել ինձ: Հետո սկսեցի մեկ ուրիշի հետ ընկերություն անել, բայց շարունակում եմ սիրել նախկին ընկերոջս, նոր ընկերս շատ-շատ է ինձ սիրում, բայց ես չեմ հասկանում՝սիրու՞մ եմ արդյոք նրան,թե ոչ:

ինձ էնքան մենակ եմ զգում: Շատերին եմ կարոտում, շատերի կարիքն եմ զգում, շատ շատերի համար եմ անհանգստանում, թե ուր են, ինչ են անում, ոնց են անում, իրանք ինձ չեն էլ հիշում: Չեմ հասկանում` ո՞նց են մարդիկ ինձ համար էդքան  թանկ դառնում, իսկ ես ոչ մեկին պետք չեմ, ինձ չեն հիշում:

1 տարուց ավել կլինի` ինչ կրքոտ աղջիկներն իմ մեջ անհագ ցանկություն են առաջացնում: Ընկեր ունեմ, բայց ուզում եմ կողքս տենց մի հատ աղջիկ լինի: Բայց չկա ու ես վառվում եմ ցանկությունից: Չգիտեմ` ոնց գտնեմ տենց աղջիկ: