Բարև ձեզ, ես 19 տարեկան աղջիկ եմ։ Ապրում եմ, հաջողակ եմ, ապագա ծրագրավորող եմ, տիրապետում եմ շատ բաների, որոնց մասին մարդիկ կերազեին, երբևէ ընկեր չեմ ունեցել և դա ինձ բնավ չի մտահոգել։ Կա մի ԲԱՅՑ, որի պատճառով ես ինձանից զզվում եմ։ Շատ երկար ժամանակ է՝ զբաղվում եմ ինքնաբավարարմամբ՝ առանց ներս ներթափանցելու։ Չեմ կարողանում զսպել ինձ։ Ամոթի անասելի զգացողություն է առաջանում։ Դրանից հետո ես ինձ ամենավերջին <<փչացածն>> եմ զգում։ Հաճախ ապտակում եմ ինքս իմ դեմքին, որ ուշքի գամ։ Չեմ երազում սեռական կյանքի մասին․ նույնիսկ վախենում եմ դրանից։ Միշտ Եկեղեցի եմ գնում՝ մեղքերի թողություն ստանալու համար, բայց միևնույնն է շարունակում եմ իմ սև գործը։ Դավաճանության զգացողություն է առաջանում՝ ամեն ինչի և բոլորի հանդեպ։ Սա ինձ համար մեծ խնդիր է։ Ես հոգնել եմ իմ անամոթությունից և այսպես ապրելուց։ Օգնե՛ք, խնդրում եմ։ Արդյո՞ք սա նորմալ է, թե՞ հիվանդություն է։ Արդյո՞ք ես փչացած մարդ եմ․․․ Հ․Գ․ Խնդրում եմ լինել անկեղծ և չհայհոյել։