Ես միշտ փորձել եմ իմ ցանկությունները մեջս պահել, շատ շատ տղեք են գրել, նամյոկներ տվել, բայց կյանքում չեմ մտածել էտ ուղղությամբ, որտև էտի առնվազն գյոթություն ա, ու ես մտածում էի որ չեմ կարա, էտ սխալ ա, ու չեմ կարա տղու հետ սեքսից հետո մարդու դեմքի նայեմ, կամաչեմ։ Տենց մտածում էի մինչև բանակից հետ գալս։ Հետ գալուց հետո մի օր ընգերս մեր տունն էր, ու տենց խմանք, ես հելա լողնամ, ինքը յանի քներ։ Հետո էկա, պառկա, մեկ էլ հիշում եմ, որ ցավից արթնացա։ Չեմ կարա բացատրեմ էտ ինչ էր։ Ու արդեն ուշ էր ինչ որ բան փոխելու, ինձ մնում էր մենակ սուս մնալ, ու ասել թե ինչ ա անում։ Ասեց կանցնի էս մեկն ա, տես հաստատ մարդ չի իմանա, ասում էի չէ, ասում էր արդեն ուշ ա։ Անցավ էտ պահը, ես իրանից համ զզվում էի, հա՛մ էլի ուզում։ Չգիտեմ։ Նույնն էլ հիմա, չգիտեմ ինչ եմ ուզում, բայց ուզում եմ մեկին, որ կլնի իմ հետ, կոպիտ ասած կլնի ինձ պաշտպան։ Միաժամանակ գիտակցելով, որ էտ նորմալ չի, էտ գյոթություն ա, բայց ուզում եմ։