Հաճախ ես գալիս միտքս։ Ես քեզ չեմ փնտրում մարդկանց մեջ, որովհետև գիտեմ՝ եթե դու լինես ընդամենը մեկ կիլոմետր հեռու, ես նույնիսկ հոտով, քո ձայնով կգտնեմ քեզ, ես նույնիսկ ծործորակով եմ զգում քեզ։ Կտեսնեմ նորից քո գեղեցիկ ժպիտը, ինչպես առաջ, ու կհասկանամ, որ դա դու ես՝ քո պայծառ դեմքով, մի փոքր հուզված, բայց ուրախ սպասումով, որ ես գտա քեզ նորից ամենա անսպասելի տեղերում, մեր հերթական մտադրված բաժանումից հետո ։ Քո հայացքում նորից կկարդամ՝ «Ես հատուկ չէի մոտենում քեզ, մտածելով, որ դու կգտնես ինձ, ես սպասումեի քեզ ․․․», ինչպես միշտ էր լինում ․․․ Դու չգիտես, թե քանի անգամ է աչքիս առաջ գալիս քո ժպիտը, քո հիացած հայացքը, քո քալվացքը դանադաղ իփրև ինձ չես նկատե ու չես շտապում, խոսքերը անհույս և հուսադրող, զրույցները, քո կիսատ թողած խոսքերը․․․ մեր զրույցները և իմ խոստումները․․․ Չգիտեմ՝ ուզում եմ, թե ոչ, բայց փաստն այն է, որ չեմ կարող քեզ հանել մտքերիցս ես ասելեմ քեզ դու գիտեյր այդ մասին ․․․ ։ Քեզ հետ ես մենակ չեմ, առանց քեզ ․․․․․

es aftobusum hachax em grgrvum ete mot axchika linum kangnac kam sexmvach indz grgrvum em mi anqam sovorakani pes ashxatanqic tun eyi veradarnum u liqner aftobus@ dimacs axchik er kangnach u hetuyqov indz amen lusacuyci tak kangnelis aftobusi arqelakman zhamanak dimacis axchka hetuyq@ hpvum er arnantamis ahavor grgrvac vichak er mots u es ahavor hachuyq eyi zgum es aveli moteca et axchkan enpes vor arnandams hpvach mnar ir hetuyqin skzbum ansovor er iren da zgacvum er heto ancav u sksechinq irar hacheli vayelel u etpes minch ayn kangar@ erp ayt axchik@ ichav aftobusic ETE UNEQ NMAN DEPQ KXNTREM KISVEQ

Հաճախ եմ ինձ մի հարց տալիս, ինչպե՞ս ազատվեմ քո մասին մտքերից, մարդկանց մեջ քեզ փնտրելու սովորությունից, Քեզնից... Հաճախ եմ տալիս մյուս հարցս, թե իրո՞ք ուզում եմ քեզնից ազատվել: -Չգիտեմ: Քո հետ ես մենակ եմ, առանց քեզ՝ ավելի քան մենակ:

Գիշերը ծանր է, բայց իր մեջ մի աննկարագրելի խաղաղություն ու առեղծված է պահում: Մտքերս պտտվում են ու դանդաղ ամրանում հուշերի, անցյալի լռության և ամեն անհասկանալի զգացողության մեջ, որոնք կարծես քեզնից են ծնված, բայց չեն պահանջում բացահայտում կամ պարզաբանում: Կարծես ամեն քայլ, ամեն մոնտաժված հիշողություն ու առանձին պահ մի խորը, աննկատ, բայց ուժեղ կապ է ստեղծում, որն առաջ չի բերում խանդ կամ կասկած, միայն հանգստություն ու պատրաստակամություն՝ ընդունելու ամեն բան այնպես, ինչպես կա: Ամեն պահում զգացմունքներն ու մտքերը դանդաղ, առանց խոչընդոտների, իրար են հանդիպում, շարժվում մի տիեզերական հարթության մեջ, որտեղ մանրուքներն ու սահմանները կորցնում են նշանակությունը, ու մնում է միայն ուժը, որն հանգիստ է ու իրական: Այստեղ չկա պահանջ, չկա հետաքրքրություն, չկա անհրաժեշտություն որևէ բան բացատրել կամ պահանջել: Ուղղակի կա մի զգացմունք, որն հանգիստ է, ուժեղ ու անվերապահ, ու այն արդեն բավական է, որ յուրաքանչյուր պահի, յուրաքանչյուր լռության մեջ զգաս իմ մոտ լինելու ներկայությունը՝ առանց բառերի, առանց սահմանների, միայն թեթև, աննկատ, բայց համոզիչ:

es 27 tarekan txa em ev sirum em gaxtniqner lsel vochte handipel ayl vor srtanch kisven im het axchikneri kxntrem srtanch kisveq indz het dzer gaxtniqnerov

Գիշեր է... Գիտակցության, ռոմանտիկայի, անձնական ցավի, անցյալի հուշերի, ապագայի անորոշության ու օդում կախված մտքերի տեղատարափ է իմ ուղեղում, իսկ սրտումս՝ կիսաքայքայված կարոտ, մասնատված զգացմունքներ, ափսոսանք, լքված լինելու ու միաժամանակ ինքնապաշտպանվածության զգացում: Քո մասին չգիտեմ էլ թե ո՞րերորդ գրվածքն ու երևի թե տրիլիոներորդ մտքերը: Ես գիտեմ, որ անգամ չես էլ կարող պատկերացնել , թե ինչ կա իմ մեջ քո նկատմամբ: Չգիտեմ էլ էս շնորհ է, թե անեծք: Բայց գիտե՞ս, ես զգում եմ որ ապրումներս ու զգացմունքներս անցել են մի նոր հարթություն, որտեղ խանդը կամ անինքնավստահությունը չեն որ ուղեկցում են, հիմա մի տեսակ տիեզերական խաղաղ եմ ու պատրաստ եմ ընդունել քո ու ճակատագրի յուրաքանչյուր որոշում... Միայն մի բան եմ ուզում իմանաս, որ իմ դեպի քեզ ընդառաջ գալու պատճառները կիրքը կամ հետաքրքրությունը չեն, այլ վերերկնային ու տիեզերական սերը...

Էս բոլոր օրերի ընթացքում ես էլ էի քեզ փնտրում՝ քամու հոսանքների մեջ, ձայների մեջ, անգամ լռության մեջ։ Էս աշունը ինձ սովորեցրեց, որ սերը չի կորչում, ուղղակի երբեմն թաքնվում է սպասման խորքում։ Այլևս չեմ վախենում․ հիմա վստահ եմ, որ ինչ էլ լինի, ճանապարհները նորից կխաչվեն։ Քանի դեռ կա էդ մի փոքրիկ կայծը՝ քեզ հիշելու, քեզ զգալու, գիտեմ՝ մենք դեռ պիտի գտնենք իրար։ Դեռ հիշում եմ քո դեղձային բույրը, մազերիդ շողքը՝ որ մեղմորեն էին շոյում դեմքս, ու ամեն անգամ էդ հիշողությունից սիրտս խաղաղվում և ալեկոծվում ...

Աշունը միշտ ցավոտ ու միաժամանակ հուսադրող ա լինում: Էս անգամ քեզ կարծես թե վերադարձրեց: Էնքան էի կարոտել, ու էնքան էի փակել աչքերս, որ էդքան երկար սպասված հանդիպումից շատ քիչ պատկերներ եմ հիշում... Բայց մի կարևոր բան զգացի, որ դու կաս, դու իմ հետ ես ու տիեզերքը երևի թե չի բաժանի ինձ քեզնից... Քո շնորհիվ եմ հասկանում, որ սերը կուրացնում ա ու փակում աչքերդ բոլոր բացասական երևույթների նկատմամբ... Իմ սերը ավելի ա մոտեցնում ինձ՝ քեզ, ու հիմա ինձ ոչինչ էլ պետք չի ես ունակ եմ դիմանալու, ունակ եմ սպասելու, մենակ թե դու ապրես, ինձ գնահատես ու սիրես...

Օրն արևոտ ու տաք աշնանային էր, թեև գիշերը հորդառատ անձրև էր տեղացել: Այգում մնացել էին խորը ջրափոսեր, որոնց վրա պտտվում ու թեքվում էին արդեն թրջված դեղնավուն տերևները: Արևի ճառագայթները արտացոլվում էին ջրում, ստեղծելով փոքրիկ մարգարիտաշող լույսեր, և թվում էր, թե այգին փայլում է վերջին աշնանային ուրախությամբ: Թեթև օդի շունչը բուրում էր խոնավ հողով ու պոկված տերևներով, իսկ տաք արևի լույսը շոյում էր դեմքիս ու ձեռքերս՝ ստեղծելով յուրահատուկ հարմարավետություն: Ես բռնեցի նրա ձեռքը, զգուշորեն անցնելով ջրափոսի վրայով: Նա ծիծաղեց, մի փոքր կորցնելով հավասարակշռությունը, ու նրա ծիծաղը լցնում էր օդը արևի նման շողերով: Նա բուրում էր դեղձի քաղցր ու մեղմ հոտով, որը ամբողջ օրը ինձ հիշեցնում էր տաք աշնան Երևանը և սիրահարված ամառային երեկոների ջերմությունը: Նրա խուճուճ շագանակագույն մազերը փայլում էին արևի ճառագայթների տակ, խաղում քամուց, և ես չէի կարողանում աչքերս նրանից կտրել: Ես անցնում էի ձեռքով նրա մազերի միջով, շնչում նրանց հոտը՝ փորձելով պահել այս պահը հավերժ: Մենք քայլում էինք դանդաղ, ձգելով այս պահը, կարծես ուզում էինք, որ ժամանակը կանգ առնի: Տերևները ճռճռում էին մեր ոտքերի տակ, ճյուղերը թրթռում էին թեթև սառնամանիքից, իսկ տաք օդն ու հողի հոտը լցնում էին այգին կյանքի ու հիշողությունների բուրավետությամբ: Թռչունները թռչում էին ճյուղից ճյուղ, բարձր ու մեղմ ձայներով լցնելով օդը: Ամեն մի մանրուք՝ նույնիսկ ընկած տերևը կամ ջրափոսի մեջ արևի արտացոլումը, կարծես մասն էր մեր վերջին միասնական օրվա: Մենք նստեցինք նստարանների վրա, հետևեցինք ջրափոսերին, որոնց ջրում արտացոլվում էր երկինքը ու ամպերը: Արևի ճառագայթները դողում էին ոսկեգույն ու նարնջագույն երանգներով, իսկ տաք օդը շոյում էր դեմքիս մաշկը: Մենք հիշում էինք անցյալը՝ փոքրիկ ուրախություններ, ուշ գիշերների խոսակցություններ, պատահական հանդիպումներ և գաղտնի ժպիտներ: Մենք խոստովանում էինք մեր սերը, բայց գիտեինք, որ բաժանումն անխուսափելի է: Սիրտը ցանկանում էր հույս ունենալ, բայց տրամաբանությունը հասկանում էր՝ այլևս երբեք ամեն ինչ նախկինի պես չի լինի: Մենք խոսում էինք ապագայի մասին, պատկերացնում մեր տարբեր ուղիները, բայց հայացքներում արդեն նկատվում էր մի փոքրիկ տխրություն, որ ոչինչ այլևս նույնը չի լինի: Մենք փորձում էինք ծիծաղել, պլաններ կառուցել, երազել, բայց ամեն խոսք ու հայացք հիշեցնում էր՝ այս օրը վերջինն է միասին: Ես ամուր բռնեցի նրա ձեռքը, զգալով ամեն ջերմություն, ամեն մի շունչ՝ որպես հիշողություն: Քայլեցինք այգու ալեաների միջով, կանգ առնելով ամեն մի ճամփի ու ծառի մոտ, կարծես հրաժեշտ տալիս այն բոլոր անկյուններին, որոնք վկան էին մեր սիրուն: Քամին խաղացնում էր նրա խուճուճ մազերը, և ես նորից շնչում էի դեղձի հոտը, վայելելով պահը մինչև վերջին կաթիլը: Մենք փորձում էինք հիշել ամեն բան՝ տերևների ճռճռոցը ոտքերի տակ, ճյուղերի թրթռումը, արևի արտացոլումը ջրափոսերում, մեղմ օդի շունչը: Ամեն մի մանրուք առանձնահատուկ էր թվում, ինչպես այգին գիտեր, որ մենք այլևս չենք հանդիպելու: Հանկարծ մի խումբ թռչուն թռավ, բարձր ու ուրախ ձայներով լցնելով այգին: Ես նայում էի նրան, փորձում հիշել նրա ժպիտը, հայացքը, շունչը, ծիծաղը՝ զգալով այն ամբողջությունը, որը կորցնում էինք: Երբ մենք լքեցինք այգին, արևը խոնարհվում էր, ներկելով երկինքը վառ նարնջագույն ու վարդագույն երանգներով: Ջրափոսերը փայլում էին, տերևները պարունակում էին աշնան բոլոր երանգները, իսկ նրա դեղձի հոտը դեռ կախված էր օդում՝ հիշեցնելով, որ այս օրը, այգին, պահերը կմնան իմ մեջ հավերժ: Մենք քայլեցինք լուռ, բռնելով ձեռքեր, ես նայում էի նրա դեմքին, փորձում հիշել ամեն մի մանրուք: Նրա աչքերը փայլում էին արևի վերջին ճառագայթներում, մազերը մեղմորեն խաղում էին քամուց, և ես գիտեի՝ նույնիսկ եթե այլևս չենք հանդիպի, այս օրվա հիշողությունը կմնա հավերժ: Եվ երբ մեր ճանապարհները բաժանվեն, այգին կմնա լուռ ու դատարկ, բայց իմ հիշողության մեջ կմնան այս արևոտ Երևանի աշնան օրը, ջրափոսերը, դեղնավուն տերևները, նրա ծիծաղը, դեղձի հոտը և նրա ձեռքերի տաքությունը: Եվ գուցե հենց այդ հիշողությունը կպահի ինձ, ինչպես ես պահեցի նրա ձեռքը վերջին անգամ, քայլելիս այգու միջով՝ հրաժեշտ տալով անցյալին ու ապագային միաժամանակ:

Chem manm