բարև բոլորին,,,ես 15 տարեկան տղա եմ: Ինձ չափազանց մենակ եմ զգում, երբեմն թվում է,թե դեպրեսիայի մեջ եմ...պատճառն այն է, որ ոչ ոք չի ուզում ինձ լսել, հաճախ կարիք եմ ունենում ինչ-որ մեկի հետ կիսվելու այնպիսի հարցերով որոնցով չեմ կարող կիսվել ծնողներիս հետ,բայց ընկերներս միշտ ակնհայտ կերպով փոխում են թեման...ես միշտ լսողի դերում եմ,խորհրդատուի,,,բայց ոչ ոք չի ցանկանում լսել ինձ: Այսպես ասած՝ nobody want to hear me and understand

Ծնվել եմ ապրիլի 1-ին: Ու ամեն անգամ ծնունդդ շնորհավորի տեղը ինձ ասում են՝ ապրիլի մեկդ շնորհավոր:

Կրծքերիս ծայրերը մազոտ են, բայց դե ես աղջիկ եմ :( Եվ ամեն անգամ սափրվելիս ստիպված դրանք ել եմ սափրում:Պատկերացնում եմ թե ոնց է լինելու երբ երեխաներիս կրծքով կերակրեմ:Ամոթ է և ծիծաղելի:

Ամառ էր,որոշեցի հանդիպել մի աղջկա:Հանդիպման ժամանակ կիսաշրջազգեստը մի քիչ բարձրացավ և ես նկատեցի, որ նրա ոտքերը ծնկից վերև սափրված չէն: Հեռացա և այլեոս չեմ շբվում նրա հետ:Վերջերս տեսա նրան, բոլորին նա դուր է գալիս,իսկ ես երբ հիշում եմ տեսածս, մի տեսակ զզվանք է առաջանում մոտս:

Երբ ես վիճում էի տանեցիներիս հետ, վերցնում էի դանակը ու սկսում էի ձեռքերս կտրտել: Հիմա ձեռքերիս վրա շատ սպիեր կան, չգիտեմ թե ինչի էի դա անում, բայց ամեն մի սպին ասում է, որ ես շատ վատ վիճակում եմ եղել այդ ժամանակ: Ես արդեն մեծացել եմ ու էլ այդպիսի բաներ չեմ անում, բայց երբ նայում եմ դրանց հիշում եմ՝ ես ինչքան վատ էի ինձ զգում:

Ես ընկերուհի ունեմ, նա շատ լավն ա, իր հետ շատ հետաքրքիր ա, ուզում ա, որ ամուսնանանք, բայց ես արդեն 2 տարի է գժվում եմ ընկերոջս ընկերուհու համար: Ես տառապում եմ, բայց ընկերոջս մատնել չեմ կարող ու հետո էլ դա բան չի փոխի:

Երեխա ժամանակ միշտ երազում էի հովհանոցով պատուհանից թռչեմ, ինձ թվում էր կպահի:

Մտքումս միշտ պատկերացրել եմ իմ երազանքների տղային՝ խելացի, ուշադիր, զարգացած, մեծ հեռանկարներ ունեցող տղամարդ, ով նաև ունի հումորի զգացում: Բայց կյանքը էնպես դասավորվեց, որ ես սիրահարվեցի մի հիմարի, ով նույնիսկ նորմալ կիրթ խոսել չգիտի:

Ես 20 տարեկան եմ։Միշտ վախեցել եմ սեռական հարաբերություններ ունենալուց,մտածել եմ տարիքի հետ կանցնի,բայց էնպես ստացվեց,որ ինձ փախցրին,ետ գնալ չկարողացա տարբեր սպառնալիքների պատճառով։Չակերտավոր ամուսինս,ինձ ոչինչ չստիպեց,ասաց,որ կամքիս հակառակ ոչինչ չիլինի և ես իրեն կտրվեմ,միայն երբ ինքս պատրաստ լինեմ,որ իրեն միայն մարմին պետք չէ։Արդեն 2 ամիս է ապրում ենք մի հարկի տակ,ատելությունս նրա նկատմամբ նվազել է,բայց դեռ հակակրանք կա,շատ եմ վախենում,մտածում եմ,մի օր համբերությունը կհատի։Նա 26 տարեկան, չափից շատ լուրջ,կայացած,բիզնեսմեն տղամարդ է,ինչից ես էլ ավելի եմ քաշվում։Չգիտեմ ինչ անեմ,ինչպես հաղթահարեմ վախս,ինչպես տրվեմ նրան։

Աշխեն: Մամաս անընդատ հարցնումա, թե բա քեզնից ինչ կա: Պատկերացրու Բելկանել ա հա հարցնում: Ընենց ուսուլով: Ես էլ չէմ ուզում ասեմ որ վաղուց մեռել ես: Դ :Դ :Դ .... Դե հա: Կյանդք նոր էջից ես սկսել: Բայց մեկ մեկ ընենց ներսից պայթում եմ, ուզում մի ձև հարցնեմ ոնց ես, ինչ ես անում, նվագում ես թե չէ: Դուխ չէմ անում: Համել պարզա իմ հավեսը չունես: Հա լսի, Էլի տասերրորդ դասարանցու տեսք ունես? :ՃՃՃ Այ տիպ: .... Փորձում եմ նախապատրաստվեմ, որ մի օր ինձ կասեն , որ ամունսացել ես: Ճիշտ որ ասեմ, չգիտեմ հետս ինչ կլինի: Լավ չի լինի: