Երեկ միայնակությունից համարյա կես ժամ հայլու դիմաց ինքս ինձ հետ խոսում էի, ի՞նչ է կատարվում հետս:

Ծնունդիցս երեք շաբաթ առաջ հոգիս ուտում էր, թե ինչ եմ ուզում, որ ծնունդիս նվիրի, լռում ու ժպտում էի, ասում էի ինքդ մտածիր: Ծննդյանս օրը ոչ ծաղիկներ կային, ոչ նվեր, իսկ ես սպասում էի, մտածում էի, եթե 3 շաբաթ առաջ հարցնում էր, ուրեմն մի հետաքրքիր բան կանի...արեց...

Արդեն 2 տարի է, որ ես սիրում եմ իմ դասախոսին: Նա կասկածում է, բայց լռում է:

Դու կոտրեցիր իմ սիրտը ու ես ատում եմ քեզ, բայց հենց քո ձայնը լսում եմ ինքստինքյան սկսում եմ ժպտալ.

Իմ եղբայրը տաքսի է քշում ու երբ մայրիկիս ինչ-որ տեղ է տանում, նրանից գումար է վերցնում, ես շատ եմ ամաչում իր համար:

Ամուսնուս հետ միասին ենք արդեն կես տարուց ավել, իսկ ես դեռևս կույս եմ: Ես նրան շատ եմ սիրում, նա էլ ինձ, բայց միևնույնն է, ամաչում եմ նրան ասել այդ մասին: Ամենացավալին այն է, որ ամուսնուս ծնողները անընդհատ հարցնում են, թե երբ եմ նրանց թոռնիկ պարգևելու:

Ես բոլորին ասում եմ որ հայրս մահացել է: Բայց իրականում նա ուրիշ կնոջ մոտ է գնացել, ինձ ու մամայիս թողնելուվ մենակ, երբ ես 16 տարեկան էի:

Ամուսնուս մորից գողացել եմ ոսկյա մատանի: Տանը աղմուկ բարձրացրեցին, սկսեցին ման գալ, պարզվում է դա պապական մատանի էր, իսկ ես այն արդեն լոմբարդ եմ հանձնել, շատ եմ ամաչում արարքիս համար:

Իմ ընկերը մեր բոլոր վեճերի ժամանակ սկսում է լացել, իսկ ես նեղվում եմ այդ փաստից ու չգիտեմ ինչ անեմ այդ դեպքերում: