Ես ընկերություն էի անում մեկի հետ, 2 ամիս շփվեցինք հետո իրար չհասկացանք ու բաժանվեցինք: Նա ամուսնացավ որոշ ժամանակ անց: Թվում էր, թե ատում էի նրան, բայց երբ բարկությունս անցավ, հասկացա, որ սիրում եմ: Ինքը ամուսնությունից հետո էլ շարունակում էր հանդիպել ինձ: Հետո սկսեցի մեկ ուրիշի հետ ընկերություն անել, բայց շարունակում եմ սիրել նախկին ընկերոջս, նոր ընկերս շատ-շատ է ինձ սիրում, բայց ես չեմ հասկանում՝սիրու՞մ եմ արդյոք նրան,թե ոչ:

ինձ էնքան մենակ եմ զգում: Շատերին եմ կարոտում, շատերի կարիքն եմ զգում, շատ շատերի համար եմ անհանգստանում, թե ուր են, ինչ են անում, ոնց են անում, իրանք ինձ չեն էլ հիշում: Չեմ հասկանում` ո՞նց են մարդիկ ինձ համար էդքան  թանկ դառնում, իսկ ես ոչ մեկին պետք չեմ, ինձ չեն հիշում:

1 տարուց ավել կլինի` ինչ կրքոտ աղջիկներն իմ մեջ անհագ ցանկություն են առաջացնում: Ընկեր ունեմ, բայց ուզում եմ կողքս տենց մի հատ աղջիկ լինի: Բայց չկա ու ես վառվում եմ ցանկությունից: Չգիտեմ` ոնց գտնեմ տենց աղջիկ:

Ես մարդ եմ, էն միլիոնանոց մարդկանցից, ում ամեն օր , ամեն քայլափոխի հանդիպում եք: Ինչպես էդ միլիոն մարդիկ, ես էլ խնդիրներ ունեմ.թեկուզ եւ մանր-մունր(ու շնորհակալ եմ դրա համար) : Երևի բոլորս էլ մեզ միայնակ զգացել ենք մեր կյանքի ինչ-որ հատվածում, հիմա ինձ մոտ հենց էդ հատվածն է: Ես ինձ անպետք եմ զգում իր բոլոր դրսեւորումներով, անպետք ու վատը: Ինձ թվում է` ներքնապես ես փուչ եմ, կամ փչանում եմ: Նման զգացողութձունները խեղդում են ինձ, չգիտեմ` երբեւէ զգացե՞լ եք, թե դատարկվում եք: Էդ զգացողությունի ինձ ստիպեց մութ ու մարմնապես փչացած ծանոթությունների էջերում գրանցվել: Մի պահ եկավ, հասկացա,որ այնտեղ մարդիկ մի տեսակ խեղաթյուրված են սեքսի հողի վրա ու սկսեցի չվստահել ինձ գրողներին ու չպատասխանել: Կռվեցի ընկերներիս հետ: Ինձ պակասում ա էն մեկը, ով ինձ համար ամեն ինչ կլինի ու հենց հիմա ա ապակասում,հենց էս պահին, ոչ թե հետո: Լավ,չվացնեմ ձեր գլուխը, ես պարզապես մարդ եմ, ով ձեզ եւ բոկորի նման մանր-մունր խնդիրներ ունի:

1.5 տարի է ընկերություն էինք անում. Ինձ շատ շատ սիրում է. Բայց ես? Երբ ուրիշի հետ էմ խոսում իրան կարամ անգամ ժամերով մորանամ հեշտությամբ խաբեմ բայց նաև վախենում եմ իրանից հրաժարվեմ ուրիշի մոտ գնամ վէրջում մէնակ մնամ. Սէկսն էլ գրեթե հաճույք չի պատճառում ինձ. Ինչ անեմ???

Մէնակ եմ, կողքս մարդ չկա. Բոլորի կողքին էյ. Տխուր էմ, մխիթարող չկա, մէնակ էմ. Մտածում էմ իրանց մասին, անհանգստանում, ինձ չէն էլ հիշում. Չէմ զանգում, չէն զանգում. Բոլորին ասում էն շատ լավնէմ, յուրահատուկ էմ խէլացի, բարի սիրտ ունէմ, լավ հոգէբանուտյուն, բայց եթե տէնցա ինչու էմ մէնակ??

Ես ապրումեմ Մոսկվա քաղաքում։ Իմ ամուսինը ինձ հետ համարըա սեկսով չի զբաղվում, նա մենակ ինձ անում է Կունի, իսկ ինքս պրծնումեմ 2-3 անգամ, իսկ ինքը պրծնում է ձեռով, եվ լրիվ թորմը ինձ վրա թաֆում։ Ինչ անեմ, դա նորմա՞լ է։

Ինձ թվում է թե սեկսից կախվածություն ունեմ... Ունեմ մշտական զուգընկերուհի, սեկսով զբաղվում եմ համարյա ամեն օր, նույնիսկ մի քանի անգամ, բայց միշտ ելի եմ ուզում... Նաև ունեմ մի նպատակ, ուզում եմ սեկսով զբաղվել միաժամանակ երկու կնոջ հետ... ինչե դա... հիվանթուտյուն՞

Բարև Ձեզ: Ես և ընկերս արդեն 2 տարի է հանդիպում ենք: Եվ վաղուց արդեմ ամենինչ միմյանց մասին գիտենք և մտերմացել ենք ամենամոտ ձևով: Ես նրա համար ամենինչի պատրաստ եմ: Մեր գաղտնիքը նրանում է, որ մենք ուզում ենք փորձել սեքս երեքով, եվս մեկ աղջկա հետ: Մենք երկուսս էլ շատ բարետես ենք և կարծում եմ յուրաքանչյուր ազատ աղջկան, պատրաստ էքսպերիմենտների դուր կգանք և նրան անմոռանալի պահեր կպատճառենք: Սակայն մեկ խնդիր կա, մենք չգիտենք ինչպես գտնել այդ աղջկան:

Ընկերս ինձ չի սիրում բայց չեմ հասկանում ինչու չի խոստովանում դրա մասին՞ երբ հարցնում եմ չի ասում որ չի սիրում, ինչ անեմ՞