Երեխա ժամանակ միշտ երազում էի հովհանոցով պատուհանից թռչեմ, ինձ թվում էր կպահի:

Մտքումս միշտ պատկերացրել եմ իմ երազանքների տղային՝ խելացի, ուշադիր, զարգացած, մեծ հեռանկարներ ունեցող տղամարդ, ով նաև ունի հումորի զգացում: Բայց կյանքը էնպես դասավորվեց, որ ես սիրահարվեցի մի հիմարի, ով նույնիսկ նորմալ կիրթ խոսել չգիտի:

Հարսանիքս երեք օրից է: Այսօր գտա նրա էջը ծանոթությունների կայքերում, նա փորձում է տարբեր քածերի հետ ծանոթանալ:Ասաց որ դա նրա համար ուղղակի զբաղմունք է:Չգիտեմ ոնց է լինելու մեր ընտանեկան կյանքը:

Ես ուզում եմ ամուսնանալ այնպիսի տղամարդու հետ, ով ունի իմ ազգանունից, որպեսզի հետո ազգանվան փոփոխություն չանեմ:

Դու կոտրեցիր իմ սիրտը ու ես ատում եմ քեզ, բայց հենց քո ձայնը լսում եմ ինքստինքյան սկսում եմ ժպտալ.

Իմ եղբայրը տաքսի է քշում ու երբ մայրիկիս ինչ-որ տեղ է տանում, նրանից գումար է վերցնում, ես շատ եմ ամաչում իր համար:

Ամուսնուս հետ միասին ենք արդեն կես տարուց ավել, իսկ ես դեռևս կույս եմ: Ես նրան շատ եմ սիրում, նա էլ ինձ, բայց միևնույնն է, ամաչում եմ նրան ասել այդ մասին: Ամենացավալին այն է, որ ամուսնուս ծնողները անընդհատ հարցնում են, թե երբ եմ նրանց թոռնիկ պարգևելու:

Ես բոլորին ասում եմ որ հայրս մահացել է: Բայց իրականում նա ուրիշ կնոջ մոտ է գնացել, ինձ ու մամայիս թողնելուվ մենակ, երբ ես 16 տարեկան էի:

Ինձ նյարդայնացնում են աղջիկները, իրենց ամուսնության օրը նույնիսկ մտնում են ՖԲ ու թարմացնում են գլխավոր նկարը, որ բոլոր վիրտուալ ընկերները կուրսի լինեն:

Ամուսնուս մորից գողացել եմ ոսկյա մատանի: Տանը աղմուկ բարձրացրեցին, սկսեցին ման գալ, պարզվում է դա պապական մատանի էր, իսկ ես այն արդեն լոմբարդ եմ հանձնել, շատ եմ ամաչում արարքիս համար: