Իմ ընկերը անընդհատ զբաղված է հեռախոսային խաղերով, ես ատում եմ դա, ուզում եմ, որ նա այդ ժամանակը ինձ հետ անցկացնի, ոչ թե իր խաղերի, որ ինձ գրկի, համբուրի...բայց նա խաղում է: Ես նրան հանգիստ հարցնում եմ, - երևի բավական է խաղաս, իսկ նա պատասխանում է,- ինչով եմ քեզ խանգարում:

Դուք երբևե սոցիալական կայքում չեք գրել մի այնպիսի հաղորդագրություն, որտեղ ներդրել եք ձեր ամբողջ սիրտն ու հոգին, որը գրելուց շատ խորն եք մտածել ամեն բառի շուրջ: Եվ հաղորդագրությունը, այսպես թե այնպես, ակընկալու էր որևէ պատասխան: Իսկ հետո նա կարդում է այդ հաղորդագրությունը ու... ու վերջ, պատասխան չկա, մեկ ժամ, երկու ժամ ... բայց նա դեռ օնլայն է:

ես ընկերություն եմ անում մի աղջկա հետ, մենք նշանված ենք, բայց բայց սեքսով սզբաղվել ենք ու ինքը կույս չէր, էս վերջերս հասկացա, որ ես իրա կյանքի միակ տղամարդը չեմ, և ինքը գործի տեղում սեքսով ա զբաղվում, դրանից ավելի շատ սկսեցի գրգռվել, որ պատկերացնում եմ, թե  իրան ոնց են տիրում, խելագարվում եմ, ես 22 տարեկան եմ, ինքը 20, կա՞ որևէ մեկը, ում մոտ եղել է այսպիսի դեպք

Երբ փոքր էի, շատ բաներ ինձ զզվանք էին պատճառում, արհամարհում էի աշխարհի բոլոր «արատները», ամեն ինչ դիտում էի կողմնակի մարդու աչքերով՝ առանց երբևէ մտածելու, որ մեծանալով ես կդառնամ այն ամենը, ինչ համոզված էի, որ երբեք չեմ լինի:

ես 14 տարեկան եմ.... ու ուզում եմ ինքնասպան լինել շուտով, միայն նրա համար, որտև չկա աշխարհում աևելին... ինչին կարող եմ ձգտել... ատում եմ աշխարհը

Ես17 տարեկան եմ, չեմ կարող որևէ գաղտնիք պատմել, որովհետև ինձ թվում է ինձ ամենուր ու ամեն վայրկյան հետևում են տեսախցիկներով: Ես ձեզ մի օր կբռնացնեմ:

Այսօր կարդացի քրոջս հաղորդագրությունները նրա հին ընկերուհիներից մեկի հետ, և հասկացա որ նրանք ավելին են եղել քանց ուղղակի ընկերներ,որ նրանց միջև "սեր" է եղել:Չնայած նրան որ քույրս արդեն վաղուց ամուսնացած է , ամուսինը նրան լավ չի վերաբերվում:Այդ պատճառով,բոլորը խղճում են քրոջս,բացի ինձնից,ասելով որ ամուսինը փչացրել է նրա կյանքը:Մայրիկիս եմ խղճում,չեմ կարղ պատմել կարդացածս:

ես ունեմ ընկեր , սիրում ենք իրար , բայց շատ ենք կռվում ,, չգիտեմ ինչ անեմ , իրար չենք հասկանում, բայց սիրում ենք ,, երբ կռվում ենք ասում է որ ինձ ատում է, բայց երբ չենք կռվում սիրում է

Ես 23 տարեկան եմ: Հերիք չի, որ սիրահարվել եմ, հերիք չի, որ նա 16 տարեկան է, իր հայրը ամուսնուս լավագույն ընկերն է, այսինքն, ես նույնիսկ նրա հետ շփվելու հնարավորություն էլ չունեմ, նա իր հոր հետ հաճախ է մեր տուն գալիս: Չգիտեմ ինչ անեմ հիմա:

Չգիտեմ սա երևի ինչ-որ հոգեբանական շեղում է, բայց ես սիրում եմ վիրտուալ կյանքով ապրել: Ես կարող եմ ժամերով նստել համակարգչի առաջ, գրվել տարբեր տղաների հետ, վիրտուալ ֆլրիտ անեմ իրենց հետ, բայց ես երբեք ցանկություն չեմ ունենում նրանց հետ բնականից հանդիպել: Ես 18 տարեկան եմ, գեղեցիկ աղջիկ եմ, կոմպլեքսներ էլ չունեմ, բաըց բնական շփումը ինձ չի ձգում: