Շատ տխուրա միայնակ. Այստեղ լեսբիյանկաներ կան ? Եկեք շփվենք, ծանոթանանք մի գուցե մի բան ստացվի:

Ես երևի լեսբուհի եմ դարձել, բայց ոչ ոք չունեմ իմ կյանքում...

Բարև ձեզ, ճիշտն ասած ես էտպես էլ տղաների հանդեպ սեր չզգացի, երբ ինձ մի աղջիկ համբուրեց մանկապարտեզում :D ու ես դեռ հիշում եմ էդ պահը ես սկսեցի աղջիկներին ուրիշ ձևով սիրել ու չգիտեմ ուզում եմ սեքս անել տղայի հետ որ մոռանամ ես տհաճ իրավիճակը բայց չեմ պատրաստվճւ: աղջիկներին հանել իմ մտքից

Մի քանի անգամ ձեռնաշարժությամբ եմ զբաղված մատով հեշտոցիս հետ էլ եմ խաղացել, բայց շատ խորը չեմ մտցրել արյուն չեմ տեսել: Կուզեի իմանալ հնարավո՞ր ա դրանից կամ հենց ձեռնաշարժությունից զրկվել կուսությունից:

Բարև ձեզ, ուզում եմ կիսվել իմ պատմությունով..Ես հաճախում էի մարզասրահ. Մեկ շաբաթ գնացի ոչոք ոչմեկի հետ չէին խոսում: Մի անգամ մի աղջիկ եկավ բարևեց ասեց բարև դու նո՞ր ես: Ասացի այո: Հարցրեց ձեր անունը ինչ է, ասացի Ալինա, Նրանն էլ Լիլիթ: Արդեն պատրաստվում էի դուրս գալ, նա ասաց սպասեք միասին կգնանք, ես չգիտեմ, բայց սպասեցի: Նա եկավ, մենք դուրս եկանք, ես թեքվեցի դեպի կանգառ, ասաց այդ ուր ես մեքենայով եմ:  Ասացի ավելի լավ է ես գնամ, նա պնդեց և ես նստեդի: Մեքենայում նա ձեռքը դրեց ոտքիս ու անընդհատ գեղեցիկ բառեր էր ասում, ինձ հաճելի էր շատ, երբ հասանք  տուն, ես նրան հրավիրեցի սուրճի: Մտանք տուն,ես գնացի խոհանոց սուրճ դրեցի: Գնացի լվացվելու  նա եկավ մտավ ինձ ասեց, որ շատ փափուկ մաշկ ունեմ շոյում էր վիզս ուսերս մեջքս: Ինձ դա չգիտեմ ինչու դուր էր գալիս հետո նա ձեռքը դրեց կրծքերիս ինձ շրջեց ու անսպասելի սկսեց համբուրել: Ես ապշած էի, բայց պատասխանում էի նրան համբույրով ու սկսվեց, դուք արդեն պատկերացնում եք ինչ կիրք մտավ մեր մեջ: Շնորհակալություն բոլորիդ  ուշադրության համար: Հիմա ես ոչ մեկ չունեմ, դրա համար էլ այստեղ եմ կիսվում:

Աշխեն: Մամաս անընդատ հարցնումա, թե բա քեզնից ինչ կա: Պատկերացրու Բելկանել ա հա հարցնում: Ընենց ուսուլով: Ես էլ չէմ ուզում ասեմ որ վաղուց մեռել ես: Դ :Դ :Դ .... Դե հա: Կյանդք նոր էջից ես սկսել: Բայց մեկ մեկ ընենց ներսից պայթում եմ, ուզում մի ձև հարցնեմ ոնց ես, ինչ ես անում, նվագում ես թե չէ: Դուխ չէմ անում: Համել պարզա իմ հավեսը չունես: Հա լսի, Էլի տասերրորդ դասարանցու տեսք ունես? :ՃՃՃ Այ տիպ: .... Փորձում եմ նախապատրաստվեմ, որ մի օր ինձ կասեն , որ ամունսացել ես: Ճիշտ որ ասեմ, չգիտեմ հետս ինչ կլինի: Լավ չի լինի:

Էն մոմենտնա, որ  12 տարիա մի աղջկա ես սիրում, ինքը քո առաջին համբույրնա, քո միակ լուրջ հարաբերությունը ու իրան հետ ավելի շատ բաժան էլ ու միացել ենք քան կինոներում, ու վերջնական բաժանման պատճառը անհասկանալի օդից եկած բան էր, սկի ես չէի երևի, ոչ էլ ինքը։ Ու նենցա, որ ուրիշների նայում եմ տեսնում եմ դաժե սաղ Եվրոպա ա ռուս էստոնիա ու լիքը ուրիշ տեղի թույն ծտերը իրա դեմ մինչև հիմա ոչ մի բան, էն որ սկի դեմքն եմ մոռացել; Հա մոռացա ասեմ, որ ամուսնացելա մոտ մի տարի առաջ ու մի 2 տարի էլ դաժե նկար չեմ նայել։  Առակս ինչ կուսուցանե- եթե մեկին սիրում եք ու երջանիկ եք իրար հետ, ձեզ տեսած պահել, լինում ա, որ կյանքում էլ իրա հետ չես լինի, բայց ոչ էլ կմոռանաս։

Դեռևս լուռ նստած էինք՝ յուրաքանչյուրս սեփական մտքերով տարված, մեկ էլ հանկարծ հասկացա, որ բոլոր սովորական մարդիկ ամեն օր կանոնավոր սնվում են՝ նախաճաշ, ճաշ, ընթիրք... Իսկ ես չեմ էլ հիշում, թե երբ եմ վերջին անգամ ՛՛իսկականից՛՛ նախաճաշել․ անցած ամի՞ս էր։ Գուցե ավելի շու՞տ։ Չեմ հիշում․․․ Հիմա էլ, երբ նստած ենք դեմ դիմաց, նա զանազան թխվածքաբլիթներ ու մրգային պաղպաղակ է պատվիրել, իսկ ես միայն դառը սուրճ եմ խմում։ Ասում եմ, որ սոված չեմ, տանը կերել եմ։ Իսկ իրականում քաղցից գլուխս ուժեղ պտտվում է, թվում է՝ հիմա գիտակցությունս կկորցնեմ, բայց դեռ դիմանում եմ։ Չեմ կարող ուտել։ Չեմ ուզում։

-Ցավում է,-ասաց սիրտս -Կանցնի,-ասաց ժամանակը -Ամեն անգամ կվերադառնամ,-քմծիծաղ տվեց հիշողությունը...... Երևի կգա,այո կգա հենց ինքը ՑԱՎԸ: Ինչու է սիրտս լուռ, անձայն լալիս? Երբ աչքերը լաց են լինում, սիրտն էլ ավաղ լուռ չի մնում, բայց երբ սիրտն է տխուր լալիս, աչքերն ինչու ձայն չեն հանում? Հարցեր, հարցեր, բազում հարցեր, որ տանջում են շատերին: Գալիս է պահ, երբ ուզում ես լուռ արտասվել, բայց թե ինչու ինքդ էլ չգիտես,իսկ լինում են նաև պահեր,երբ լացելու շատ պատճառներ քեզ են հարցնում իսկ դու ուր ես??? Իսկ ուր եմ ես?? ես այստեղ եմ ֆիզիկապես,այո, այո ֆիզիկապես,իսկ հոգեպես մի ուրախ տեղ, ուր վազում եմ ես անուղեղ,ուր վազում են ինձ հետ մի խումբ թիթեռնիկներ կամ թռչուններ,որ անուղեղ, ճիշտ ինձ նման, չեն հարցնում ոչ օր,ոչ ժամ,ոչ տեղ,ոչ բան..... Բայց ուզում եմ,շատ եմ ուզում ես արտասվել,և ուզում եմ կրկին նայել իրականության երեսին...ՈՒ նայում եմ, ու զգում եմ, որ գալիս է, ու գալիս է անկախ ինձնից, իմ դիմացի կանգնած մարդուց,իմ հետևում պառկաց մարդուց....Ինչն է գալիս հիմա կասեք? Այո, այո արցունքներս,ահա նրանք, ահա եկան, էլի եկան, էլի կգան.... Զարմանում եմ թե ինչու է մարդ լացելուց հետո միայն հանգստանում...Լացը լավ է պետք է լացել, բայց ոչ լինել լացկան փոքրիկ..... Իսկ ծիծաղը?? Այո ճիշտ է,ասում են թե երկարացնում է այն կյանքը, բայց ծիծաղը??? ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼԻ գրեք ձեր կարծիքները խնդրում եմ և կլինի շարունակությունը նաև այստեղ

բարևներ ես 26 տարեկան եմ ու անբացատրելի զգացողություններ ունեմ ցանկություններ ունեմ, եթե նման զգացողությամբ մարդիկ կան գրեք խոսանք սեռը կապ չունի