Դեռևս լուռ նստած էինք՝ յուրաքանչյուրս սեփական մտքերով տարված, մեկ էլ հանկարծ հասկացա, որ բոլոր սովորական մարդիկ ամեն օր կանոնավոր սնվում են՝ նախաճաշ, ճաշ, ընթիրք... Իսկ ես չեմ էլ հիշում, թե երբ եմ վերջին անգամ ՛՛իսկականից՛՛ նախաճաշել․ անցած ամի՞ս էր։ Գուցե ավելի շու՞տ։ Չեմ հիշում․․․ Հիմա էլ, երբ նստած ենք դեմ դիմաց, նա զանազան թխվածքաբլիթներ ու մրգային պաղպաղակ է պատվիրել, իսկ ես միայն դառը սուրճ եմ խմում։ Ասում եմ, որ սոված չեմ, տանը կերել եմ։ Իսկ իրականում քաղցից գլուխս ուժեղ պտտվում է, թվում է՝ հիմա գիտակցությունս կկորցնեմ, բայց դեռ դիմանում եմ։ Չեմ կարող ուտել։ Չեմ ուզում։

-Ցավում է,-ասաց սիրտս -Կանցնի,-ասաց ժամանակը -Ամեն անգամ կվերադառնամ,-քմծիծաղ տվեց հիշողությունը...... Երևի կգա,այո կգա հենց ինքը ՑԱՎԸ: Ինչու է սիրտս լուռ, անձայն լալիս? Երբ աչքերը լաց են լինում, սիրտն էլ ավաղ լուռ չի մնում, բայց երբ սիրտն է տխուր լալիս, աչքերն ինչու ձայն չեն հանում? Հարցեր, հարցեր, բազում հարցեր, որ տանջում են շատերին: Գալիս է պահ, երբ ուզում ես լուռ արտասվել, բայց թե ինչու ինքդ էլ չգիտես,իսկ լինում են նաև պահեր,երբ լացելու շատ պատճառներ քեզ են հարցնում իսկ դու ուր ես??? Իսկ ուր եմ ես?? ես այստեղ եմ ֆիզիկապես,այո, այո ֆիզիկապես,իսկ հոգեպես մի ուրախ տեղ, ուր վազում եմ ես անուղեղ,ուր վազում են ինձ հետ մի խումբ թիթեռնիկներ կամ թռչուններ,որ անուղեղ, ճիշտ ինձ նման, չեն հարցնում ոչ օր,ոչ ժամ,ոչ տեղ,ոչ բան..... Բայց ուզում եմ,շատ եմ ուզում ես արտասվել,և ուզում եմ կրկին նայել իրականության երեսին...ՈՒ նայում եմ, ու զգում եմ, որ գալիս է, ու գալիս է անկախ ինձնից, իմ դիմացի կանգնած մարդուց,իմ հետևում պառկաց մարդուց....Ինչն է գալիս հիմա կասեք? Այո, այո արցունքներս,ահա նրանք, ահա եկան, էլի եկան, էլի կգան.... Զարմանում եմ թե ինչու է մարդ լացելուց հետո միայն հանգստանում...Լացը լավ է պետք է լացել, բայց ոչ լինել լացկան փոքրիկ..... Իսկ ծիծաղը?? Այո ճիշտ է,ասում են թե երկարացնում է այն կյանքը, բայց ծիծաղը??? ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼԻ գրեք ձեր կարծիքները խնդրում եմ և կլինի շարունակությունը նաև այստեղ

բարևներ ես 26 տարեկան եմ ու անբացատրելի զգացողություններ ունեմ ցանկություններ ունեմ, եթե նման զգացողությամբ մարդիկ կան գրեք խոսանք սեռը կապ չունի

Ոֆ չգիտեմ ամուսնանամ թե կույս մնամ

22 տարեկան եմ: 14 տարեկանից սկսած ինքնասպանության փորձեր եմ արել: Ամեն անգամ մի բան խանգարում էր, որ ուզածիս հասնեի: Բայց արդեն չեմ կարում շարունակեմ ապրել, իմաստ էլ չեմ գտնում: Ընգերներ չունեմ, աշխատանք չունեմ,սովորելու նկատմամբ էլ հետաքրքրությունս կորցրել եմ: Ամենօրյա Սթրեսների պատճառով 43 կիլոգրամ եմ կշռում: Որոշել եմ մոտ օրերս վերջնականապես ինձ սպանել: Շատ եմ փորձել ուղղվել, կյանքս զրոյից սկսել, բայց ամեն անգամ ձախողվել եմ: Չգիտեմ` ոնց ընտանիքիս բացատրեմ էտ, որ ծանր չտանեն իմ մահը: Չգիտեմ արդեն որն ա ճիշտ, որը սխալ: Բայց իրոք էլ չեմ դիմանում

Բարև ձեզ, ուզում եմ ինձ օգնեք, ես արդեն մեկ անգամ կիսվել եմ ձեզ հետ(150 հոդված) իմ խնդիրների մասին, որ ունեմ ընտանիք, բայց հիմա հանդիպում եմ մեկ այլ տղամարդու հետ ու շատ եմ սիրում նրան, արդեն 8 ամիս ա մենք հանդիպում ենք, շատ լուրջ ու տղա ա, Նրա հետ հանդիպելուց հետո առողջական վիճակս էլա բարելավել,կյանքս հմաստավորվումա, ապրելու ու աշխատելու իմաստ եմ գտնում, բայց անընդհատ տանջվում եմ, որ սխալ բան եմ անում, վախենում եմ մի օր կբացահայտվի ամեն ինչ ու  ընտանիքումս խնդիրներ ունենամ, ինչ անեմ, առանց նրա էլ չեմ կարա, նրան կորցնեմ չեմ դիմանա

Մենք բարետես արտաքինով շնորքով մաքուր սիրող զույգ ենք, ուզում ենք փորձել նոր վաբ մեր սեքսուալ կյանքում ևս մեկ աղջիկ, այսինքն աղջիկ-տղա-աղջիկ հարաբերություններ

20 տարեկան տղա եմ, կյանքում սեքսի փորձ չեմ ունեցել, շատ եմ ուզում, բայց պուտանկի հետ չէ, այլ մի աղջկա, ով ինձ կսովորացնի ոնց որ առիթ չի ստեղծվել, միշտ ամաչել եմ էդ ամենը պատկերացնել, ինչ անեմ աղջիկներ խորհուրդ տվեք, գժվում եմ

Ես 26 տարեկան եմ, ունեմ բարձրագւյն կրթություն,  սովորել եմ Եվրոպայում, ավարտելուց հետո վերադարձել եմ Հաայստան, չնայած որ հնարավորություն ունեի մնալ էնտեղ: Շատետը իմ այս քայլը սխալ են համարում, մտածելով որ պետք է վերադառնայի, բայց ինձ համար ավելի կարևոր է հայ տղամարդու հետ ընտանիք կազմել: Բայց ցավոք չի ստացվում: Մի քանի անգամ հանդիպել եմ, բայց ոչինչ չի ստացվել: Չեմ կարողանում հասկանալ խնդիրն իմ մեջ է, թե դիմացինի:

35 տարեկան տղա եմ...ուզում եմ մի փոքր պատմեմ իմ կյանքից, ունեմ հայր, մայր, քույր մեծ ու եղբայր էլի ինձնից մեծ. ես տան փոքրն եմ, հայրս խմիչքի հետ սեր ունի, 12 տարեկան եմ եղել, երբ հայրս սկսեց չաշխատել, այդ ժամանամ եղբայրս բանակում էր, իսկ քույրս սովորում էր բժշկական համալսարանումև ժամանակն էր որպիսի վարձը մուծվեր քրոջս, իսկ հայրս մենակ խմում էր, մի գլուխ դաժե հացի փող չէր բերում տուն, ստիպված գնացի հացի փռում սկսեցի բանվորություն անել, գնում էի գործի տո գալիս տուն սունկես վերցնում գնում դասի. հացի էդ ջենջի հոտն էլ վրայիցս գալիս էր, հիշում եմ այսօրվա նմա, մի խոսքով 12 տարեկանից սկսեցի ընտանիք պահել, 14 տարեկան էի եղբայրս եկավ բանակից, քույրս էլ ավարտեց ինստիտուտը, եղբայրս ուսումը կիսատ էր թողել ու գնաց շարունակելու. ես դուրս եկա փռից ու մտա նունի շուկայում բանվորություն անելու, որպեսզի ավելի վաստակեմ ու կարողանամ եղբորս ուսման վարձն էլ մուծեմ, անցան տարիներ եղբայրս էլ ավարտեց ու ես գնացի բանակ էն հույսով, որ կգամ իրանք էլ կաշխատեն ու իմ համար էլ կլինի, ինձ էլ ուսման կտան: Մի խոսքով եկա բանակից ու հասկացա, որ դա չլինող բանա, իրենք մոռացել են իմ մանկությունը գնացել ա իրենց սովորելու վարձերի վրա...բայց քանի որ ես ուժեղ մարդ եմ, որոշեցի ինքս իմ ուսման վարձը հայթհայդեմ, համ աշխատեցի, համ սովորեցի. մի փոքր բիզնես հիմնեցի էդ ընթացքում, երկու երեխա ունեցա ու կինս դժբախտ դեպքից մահացավ, հիմա եկավ պահը, որ իրոք իրենք պետք է օգնեին ինձ ու երեխաներիս մեծացնեմ, բայց սկսած հորիցս բոլորը հրաժարվում էին ինձ օգնել, հիմա շատ դժվարություններով մեծացնում եմ երեխաներիս առանց որևէ օգնության ու չգիտեմ ինչքան կդիմանամ էս ձևի ծանրությանը, մեկ-մեկ դաժը հանձնվում եմ, բայց երեխաներիս աչքերը, որ տեսնում եմ էլի ուժ եմ գտնում մեջս ու նորից ապրում իրենց համար!!!