17տարեկան եմ ապրում եմ երևանում, շատերն են ասում որ յամանակից շուտ եմ մեծացել ու ետ իրոք տենցա ցավոք, 2 տարի մեկի հետ էի ըկերություն անում, ամեն ձև ազատ էինք իրար հետ ու լուրջ նպատակներով էինք շփվում, բայց չէի հասկանում իրականում ինչ եմ զգում իրա հանդեպ ու բաջանվեցինք, սովորելով ու տարբեր տեղեր աշխատելով շատերի հետ եմ շփվել էլի փորձել եմ վստահեմ նվիրվեմ ու սիրեմ բայց միշտ նենցա լինում վօր վերջում էլի հիասթափվում եմ ու նորից փորցում ուրիշի հետ հարաբերություններ կառուցեմ բայց չգիտեմ իմ իրական կեսին ոնց գտնեմ???? չեմ ուզում սեր փնտրելով վերջում անբարոյականի վերածվեմ. ՈՒզում եմ մի նոր տեղ աշղատեմ կամ սովորեմ բայց չգիտեմ ինչ անեմ կամ ոնց

Երբ ընկերս ինձ թողեց, ես ծնկի իջա ու խնդրեցի, որ ինձ հետ մնա, հիմա շատ եմ ափսոսում դրա համար:

Ես չգիտեմ որտեղից ա էդ հիմարությունը իմ մոտ հայտնվե, բայց եղելա սկսած 5-6 տարեկանից, պարզ ա չէի հասկանում ինչը ինչոց, շատ տարիներ աց հասկացա, որ էդ հազվագյուտ չի, շատ հաճախա հանդիպում ու այլասերվածություն ա կարելիա ասել (իզվռաշենեցություն). Խոսքի ասյպես կոչված "Feet Fetish"-ի մասին ա: Աղջիկների սիրուն (քիչ հանդիպող) ոտքերի սխալ ընկալում :D Ես էդ միշտ փորձել եմ  ռադ անեմ իմ մոտից, սկսած երևի 15 տարեկանից, երբ հասկացա էդ ինչա: Բայց անհնար ա անընդհատ քեզ խաբես....Ես լրիվ նորմալ տղա եմ, ուղղակի եդ անասում զգացողությունն ա, որ ըսկի սեքսի ժամանակ իմ մոտ չի անցնում: Չգիտեմ ոնց դեմը առնեմ: Ես միշտ էլ այլասերված բաներ ունեցել եմ, բայց էդ ախր սլիշկըմ ա էլի: Սկսած 5-6 տարեկանից ինձ ձգում են սիրուն աղջիկների  սիրուն ոտքերը ու ասենք էդ մի պիզդեցա լրիվ: Ամարը մի հատ տանջանք ա սկսում մոտս, որ թեկուզ ասենք գնում եմ հանգստանալու, ծովի ափ, կակ բասեյն, էդ մի ահավոր ա երևույթ ա: Նույնն ա, ոնց որ 10 տարի ուզես սեքս անես, դեմդ գա էն մասը բաց ծիտ ոտերը չռած կանգնի ու չկարանաս մտցնես:

Մեկ-մեկ մետրոյում, երբ նայում եմ մարդկանց, մտածում եմ տեսնես իրանք էլ իմ նման գաղնտիք ունեն? Տեսնես դիմացիս նստած աղջիկն իմ նման մի աղջկա մասինա մտածում? Կամ հենց դու իմ դիմացի աղջիկ, ինչի եմ ուզում քեզ ճանաչել: Ինչի են տղաները ինձ անհետաքրքիր, իսկ դու մի հասարակ աղջիկ իմ մտքում ես: Ու ոչ մեկ էլ երևի չիմանա... Ոնց են մարդիկ պայքարում սրա դեմ? Կամ ոնց են էությունը փոխում?

Ես այսօր առավոտյան ընկերուհուս հետ երթևկում էի Երևանի մետրոյով հանկարծ վագոն մտան մի խումբ ուսանողներ և առաջացավ նեղվածք, մի աղջիկ սկզբից ձեռքը մեկնեց բռնելու բռնակից սակայն բռնեց իմ ձեռքից, հետո անշտապ ձեռքը տեղափոխեց իհարկե, սկսեց հրմշտել հարմարվել և միարժամանակ քսմսվել մարմնիս տարբեր մասերին և միարժամանակ հանգիստ զրուցում էր իր ընկերուհու հետ, իսկ ես լուռ կանգնած էի իմ ընկերուհու հետ հանկարծ զգացի որ հետուքը սխմել է անդամիս ու բոլորվին չի պարաստվում տեղափոխել անգամ անդմիս <<տռնասֆոռմացիայից>> հետո, ես իհարկե միքիչ << վատ զգացի >> այսինքն լավ զգացի բայաց անհարմարոություն էլ միարժամանակ զգացի բոլորին կարծում եմ հասկանալիա պաճառներով, ու քանի որ մի ձեռքով բռնվել էի բռնակից՝ որ չընկնեի, իսկ մյուս ձեռքով բռնել էի ընկերուհուս քանի որ նրան հարմար չէր բռնվել, ես այլ տեղ չունեի փախնելու ակամաից միանգամից վայելում էի երկու գեղեցկուհիների ներկայությունը՝ ընկերուհուս և անծանոթ գեղեցկուհու, որը զգայուն վերչույթներս էր մերսում հետույքով, և այդպես երդեվեկեցինք 2 կանգառ, ես նախատեսվաշից մեկ կանգառ շուտ դուրս եկա։ ես ամբողջ ճանապարհին մտածում էի տեսնես մտածված է անում թե՞ հանգամանքների բերումով է ստացվել․․․․․․․․։

Ես երևի լեսբուհի եմ դարձել, բայց ոչ ոք չունեմ իմ կյանքում...

Ես գջվէլ էմ, էս ահավոր խանդոտ եմ, էս զզվում եմ իմ բնավորությունից, խանդում էմ ընկերոջս, մեռնում եմ էրբ ուրիշին է նայում, ամբոխջ օրն իր սօց կայքէրի էջէրում էմ, մէկի նկարն հավանում է կրիվ էմ անում, ինքը խոստովանում է վոր շնչին էմ նստէլ արդէն, վոնց փոխվեմ???

Խիղճս տանջում է, ընկեր ունեի ում հետ համբուրվել եի, բաժանվեցինք, հիմա խիղճըս տանջում է, մեղավոր եմ զգում նոր ընկերոջս հանդեպ.

Բարեվ ձեզ.Ստեղ գրել եմ զուտ են պատճառով, որ իրական կյանքում ես որ մեկին չեմ կարա ասեմ, ու կիսվեմ։ Ես ընկեր եմ ունեցել, շփվել ենք, իրար շատ ենք սիրել, ստացվելա նենց ոը հասկացել եմ որ սխալ մարդու եմ սիրել, հիասթափվել եմ , ու ասել եմ վերջ ամենինչ մեր մեջ, չնայած որ ինքը էտ ամենինչը շատ հեշտ ու հանգիստ տարավ ու ասեց ոնց դու կցանկանաս։ Վատը ենա որ մենք հարաբերություններ ենք ունեցել իրար հետ, ոըի պատճառով կորցրել եմ կուսությունս։ Հավատացեք հասկացել ու զգացել եմ ետ սխալիս լրջությունը, զղջացել եմ էտ ամենինչի համար։ Հիմա ուզում եմ նոր ընտանիք կազմեմ, ուզում եմ կյանքս նորից դասավորեմ ու անցյալից պոկվեմ, բայց չգիտեմ ոնց, խնդրում եմ խորհուրդ տվեք, ես նորից ուզում եմ կյանքս դասավորեմ, չգիտեմ ինչ կերպ վարվեմ երբ կույս չեմ, շատ եմ ուզում ամուսնանամ ու երջանիլ լինեմ։ ատում եմ մեկ մեկ ինձ ետ սխալիս համար։ Խորհուրդ տվեք ասեք ինչ անեմ։ Ոչ մեկի հետ չեմ կարում կիսվեմ ոչ մեկ ինձ չի հասկանա

Ունեմ ֆետիշ։ Սիրում եմ հագնել կանացի զուգագուլպաներ (колготки). Տռանս չեմ, ամբողջությամբ կանացի չեմ հագնվում, բայց էդ մի փոքր հագուստի պարագան ամեն անգամ ստիպում ա սիրտս ավելի արագ խփել։ Բացեբաց չեմ հագնում իհարկե, բայց սիրում եմ հագնել հասարակ հագուստի տակ, հատկապես երբ ցրտում է։ Առանձնահատուկ հաճույք եմ ստանում էն մտքից, որ կրում եմ էդ գեղեցիկ կանացի հագուստի պարագան, իսկ ոչ մեկ դրա մասին նույնիսկ չի կասկածում։ Երբ փոքր էի, նեղվում էի այդ մտքից, ու ինձ թվում էր, որ մենակ ես եմ այդպիսին, բայց երբ մեծացա, համացանցի շնորհիվ համոզվեցի, որ ոչ միայն ես մենակ չեմ, այլ աշխահում բավականին շատ մարդ կա իմ պես զգացողություններ ունեցող։ Ստատիստիկորեն հասկանում եմ, որ Հայաստանում էլ ամենայն հավանականությամբ կան իմ պես մարդիք։ Ուղղակի քանի որ մենք առավել կոնսերվատիվ միջավայրում ենք ապրում՝ էդպիսի մարդկանց չեմ առընչվում, նույնիսկ համացանցում։ Բայց կուզեի իմ պես մտածողների հետ ծանոթանալ, թեկուզ օնլայն։